Die wrak van ‘n ou ford
staan in die hoek van ‘n kwekery
in sy snik van verlorendheid
kyk hy verby die veld
na die groot geel eindeloosheid


Om die draai staar
‘n bouval’lige huis
my in die gesig
die eens mooi tuin
is nou net ‘n stuk wilde grond

Die stofpad vol spoke
kleef om die hoeke
van my gedagtegang
dansrasper teen ‘n klipmuur op

Verbeel ek my
maar wanneer ek daar verbyry
kraaak kraaaak
die nag se honger kakebeen oop!