Gebroke le my hart en bloei,
gesteen soos die trane vloei,
probeer regop bly wyl die lewe stoei,

Kruipend sloof ek my kniee deur,
bid vir minder pyn en hartseer,
hoop dat die lewe moet stabiliseer,

Die wolk van geweld word groter,
die reen van die dood word boser,
stadig begin erosie toeneem,
stadig verdwyn elke skouer waarop ons steen.

Frustrasie fries in die aanloop,
emosie graveer met hoop,
'n oplossing kan ons nie eens koop.