Vlees, in erde kruike gevul,
‘n leeu wat in die verte brul,
die aand lug, sag en stil,
was jy altyd maar so kil?

Een van formaat, ‘n sielsmaat,
senings kaal, soos ‘n graad?
Ure van melodie, en praat,
was ons nie eens kordaat?

Die oggend reuk, van soetsuurdeeg,
sal nie meer wees, verraad is gepleeg!
Soos olie en water, wat nie sal deug!
Die uur glas. . . nou amper leeg.