Wit lelies, dit het ek vir jou gekies,
by ‘n oop graf, met hande gevries,
as ek geweet het, sou ek anders kies,
ek voel ‘n ysige, koue bries!

Dis nou te laat, jy is nie meer,
my lewe, het ook nie meer kleur,
ek moes leer, om nie te begeer,
ek kon egter, myself nie keer!

Alleen, vervreem, sonder liefde,
was my lewe, my liefde, ‘n mite?
Was dit dalk, net ‘n groot siekte,
soos uitgedroogde, suiker riete?

Nou alleen, sonder krag vir die lewe,
my hele lewe, het ek na jou gestrewe,
dit is alles, nou in die verlede,
sal ek my ooit eendag, self vergewe?