Na aanleiding van
Ano Meisiekind luister nou mooi Projek: JOUSELF

Ena Murry’s en Wille Martin’s

Die grootste fout wat ouers maak,
is om stories aan kinders te vertel,
wat suiwer leuens is
wat die onrein geeste in die skrywer se kop insit,
want; . . . . moet asseblief nie vir my probeer oortuig,
dat gefabriseerde liegstories van die hemel inspireer word nie;
beslis nie, dis suiwer van die satan,
wat die leser se sin van waardes besoedel,
en valse hoop koester
en onegte liefde wakker maak,
en wellus en selfbevrediging prikkel,
en selfbeheersing kruisig.

Daarom lees ek nie novelle nie,
en besit nie teevee nie,
en kyk nie teevee of fliek nie.

Ek wonder altyd wat aangaan in Professor in Fliek,
Leon van Nierop se kop wat homself elke dag blootstel aan fliek kyk,
en met groot opgewondenheid dit resensieer en debateer en promoveer.

Ek onthou nog my ouma se raad,
wat ek self op dure les moes leer:

KAARTE en FLIEKS my kind,
. . . . is uitnodiging vir die Satan om met jou kop te speel.

Ano, dis GOED om met jouself te redeneer;
jy skei waar en eg en rein,
van leuens en besoedel en demone,
en dis jou verhaal wat ek in jou skryfsel lees.
Baie dankie vir die stimulasie.

Ek wil tog afsluit met jou: "die lente-blommetjies te ruik"
. . . . vroeg in my lewetjie,
het ek ontdek dat selfs die onkruidblommetjie,
op pad skooltoe, gepluk en geruik en gegee kan word
aan die eerste meisie wat my pad kruis,
en nooit het ek nie die mooiste glimlag gekry om my dag te begin nie.

Ja, ek was flippen 'stout' ook,
want gereeld in matriek het ek 'n roos uit my ma se spogtuin gegaps,
en vir die Duitse Onderwyseres (met die mooi bene) gegee,
met tragiese gevolge vir my gewete.

Tydens matriek-eksamen kry ek 'n briefie,
om asseblief voor skool agter Malansaal,
iemand te gaan sien.

Daar gekom, is daar so 'n kort meisietjie,
seker in so Std 8,
wat vra of sy vir my 'n roos in my lapel kan steek?

Ek kyk die helder ogies wat glinster,
en ek buk af en soen die lippies saggies:
". . . . sekerlik, my liefling, hoekom is jy so goed vir my?'

Sy steek die roos vas,
en skielik draai sy om en hardloop weg.

Dit was my tweede gewete:
. . . . ek het nooit haar naam gevra nie.