Om te praat en te probeer oortuig. En daar is geen respons nie. Om deur nagte van pyn te stap en nie die versteekte blom agter oë vol onsekerheid raak te sien nie. Ek gooi twee spieëls stukkend. Sak in die hoek neer. Ek kap die skerwe diep in my polse. Maar ek voel fokol. Alles fok uit voor my. Valium skop soos ’n perd. En dan skrik ek in Saal A agter tralies wakker. Die verpleegster se aanraking is sag, tog afsydig. Sy handhaaf die beginsel van transferensie soos ’n pro. Ek merk onmiddellik twee figure in die hoeke van die kamer op wat my stip dophou. Ek wil alles onderstebo keer en gil. Maar ek kan nie eers praat nie. My keel is net te seer. My lyf is lam. ’n Versameling van naamloses kom sit en staan langs my bed. Ek staar net voor my. My oë is stokstyf. Hy is inmekaar gekrimp soos ’n fetus. Hy soek beskerming. Gee my tog net die donnerse ventilator. Gee hier! Ek slaan, maar weet nie wat ek tref nie. Die sigaret smeul tussen my vingers. Ek tik nooit die as af nie, want dit is terapeuties om ’n Toring van Babel uit as te bou. Een wat tot doer bo in my kop strek. Daar waar ek myself in spieëls vind. Spieëls wat breek - glas waarmee ek myself kruisig.




© T. Fourie