my veglustige kloue kerf diep
verby die klaaglied van jou rukkende siel
so ver en wyd verwyder dat die
verlate doopvond in oorvloed antwoord gee

alles is omgekeerde geluk – kruise wat
swartgallig hul verlossers verwerp
sonder my aangesig is die prent van jou
breinskade onvoltooid

verbrand die poorte van my swak hart
verdeel my armoede onder julle
en trek die skoot af
want ek is ver weg van die moederskoot
af vermink tot die abominasie
wat ek is




© T. Fourie